Volgens het boekje werkt niet

De bedrijfsarts had besloten dat ik nu wel weer beter was en weer aan het werk moest. Er was immers niets te zien en mijn verhaal over hoe ik mij van binnen nog voelde werd niet serieus genomen. Ik begreep waarom: ik kon alles goed verwoorden, leek helder, vrolijk, werkte aan alles mee en liet zien dat ik mijn best deed om het vak van marketing te leren. Hoe ik me van binnen echt voelde kon ik hem niet laten voelen; ik kon het hem vertellen, maar dan nog lag het bij hem of hij mijn woorden zou geloven of niet. Dat deed hij niet. Hij vond dat ik weer aan de slag moest. Dus ik solliciteerde voor een baan in de marketing en werd aangenomen...

Ik voelde me aan de ene kant onwijs trots omdat ik zonder diploma aangenomen was voor een goede baan in de marketing. Iets waarvan ik eigenlijk alleen nog maar had gedroomd. Maar aan de andere kant voelde ik me ontzettend onder gekwalificeerd en had ik geen flauw idee wat een content producer eigenlijk doet. Zo begon ik mijn tijd als content producer. Ondanks dat ik mijn proeftijd met een goed cijfer afrondde, nam het trotste gevoel steeds meer af en trede de angst om te falen en teleurstellen telkens meer op de voorgrond. Zo kwam het dat ik dagelijks tot in de nacht doorwerkte om mijn taken goed af te ronden, ontwikkelde ik een enorme angst om naar kantoor te komen - want dan moest ik de teleurgestelde blikken van iedereen onder ogen komen - en leek mijn creativiteit met de noorderzon te zijn vertrokken. Een van de CEO's van de marketing agency waar ik werkte was een onwijs fijne man. Hij was net zoals ik bezig met persoonlijke ontwikkeling en had een onwijs fijne kijk op het runnen van een bedrijf. In plaats van money driven was hij people driven. Ik kon dan ook altijd een gesprek met hem aanvragen en sparren over de dingen waarmee ik zat. Gedurende de tijd dat ik daar werkte heb ik dat dan ook veel gedaan. Hij had vertrouwen in mijn kunnen en probeerde me dat in onze gesprekken duidelijk te maken. Maar ik had dat vertrouwen niet. Mijn angst om te falen ging van kwaad tot erger en na 7 maanden te hebben gewerkt als content producer was ik op. In mijn laatste gesprek met hem zei ik te willen stoppen. Hij zag dat ik niet meer kon en begreep waarom. Om mij de tijd te geven iets nieuws te vinden mocht ik per direct stoppen en kreeg ik ook nog eens een maand doorbetaald. Ik was hem ongelofelijk dankbaar. 

Dit is mijn grens

Zo kwam ik wederom in de uitkering. Weer deed ik er alles aan om gehoor te geven aan het gene wat men van mij verwachtte: zo snel mogelijk weer terug in de arbeidsmarkt. Ik las over faalangst en verdiepte me daarnaast nog verder in marketing. Zo dacht ik zowel het mentale obstakel als het praktische obstakel te tackelen. Maar niets leek minder waar. Toen ik na 5 maanden in de uitkering weer werd aangenomen bij een bedrijf: als marketeer dit keer, begon alles weer van voor af aan. Na een maand voor het bedrijf te hebben gewerkt gebeurde er iets wat nog niet eerder was gebeurd...

Ik werkte op dat moment thuis en had een gesprek gehad met mijn manager en de manager van de tak van het bedrijf waarvan ik de marketing zou gaan oppakken. Ik weet niet meer waar het gesprek over ging, maar wat ik wel weet is dat ik mezelf gedurende het hele gesprek groot hield. Tot ik het gesprek weg had gedrukt, toen gebeurde het. Ik ontplofte. Als ik werkelijk had kunnen ontploffen was dat gebeurd, maar dit kwam er het meest bij in de buurt. Ik begon te schreeuwen, te tieren, onbedaarlijk te huilen. Ik pakte alles wat ik kon vinden en smeet het om me heen. Ik weet nog dat ik riep "maar ik doe zo mijn best, waarom lukt het dan niet, waarom lukt het dan niet!". Ik dacht er niet aan om me in te houden, ik weet niet eens of ik dat op dat moment had gekund. Alles wat ik in de voorgaande maanden, misschien wel jaren, had ingehouden kwam naar buiten. Tot ik niet meer kon schreeuwen en geen kracht meer had om te gooien. Ik plofte snikkend neer op de grond en besloot: tot hier en niet verder. Als ik zo door ga, ga ik er helemaal aan onderdoor en dat kan ik niet veroorloven. Ongeacht wat anderen over me zullen denken en me van zullen beschuldigen - uitkeringtrekker, ongemotiveerd, lui, te gevoelig, geen doorzetter, slap, noem het maar op - hier stel ik mijn grens. 

Ik voel dat dit niet de weg is voor mij. Ongeacht wat anderen over me zullen denken en me van zullen beschuldigen - uitkeringtrekker, ongemotiveerd, lui, te gevoelig, geen doorzetter, slap, noem het maar op - hier stel ik mijn grens. 

Dit betekende wel dat ik iets anders moest vinden om te doen, ik moest immers nog steeds zorgen voor een kleine gup, mezelf en alle rekeningen betalen. En dat terwijl ik nog maar 3 maanden uitkering over had. Na die 3 maanden zou de uitkering stoppen en zou ik alsnog dit pad moeten bewandelen. Maar 3 maanden, zijn 3 maanden en als er ook maar 1 ander pad is waarbij ik me wél goed voel, ben ik bereid dat risico te nemen. Dus stopte ik als marketeer en ging ik opzoek naar het pad wat wél bij mij paste. 

Opzoek naar mijn pad

Geen psycholoog, geen bedrijfsarts, geen coach van het UWV wist mij een ander pad te laten zien dan het pad waar ik vanaf was gestapt. Ik stond er alleen voor. Het was in die tijd dat de quote van Albert Einstein op mijn pad kwam: "Als je doet wat je altijd deed, zal je krijgen wat je altijd kreeg". Ik had altijd geprobeerd te doen wat anderen van mij vroegen: 

• Je moet een opleiding volgen, anders kom je nergens. Ook als je geen idee hebt welke opleiding je wilt doen. Ook als je gevoel iets anders zegt. Je moet een papiertje hebben.

• Mensen in de uitkering zijn lui, zorg er dus voor dat je zo snel mogelijk weer aan het werk bent. Het maakt niet uit of je je goed voelt bij het werk wat je doet, je moet gewoon werken. Als anderen dat kunnen, kan jij dat ook.

• Je kan geen geld verdienen met schrijven, daarvoor moet je écht een goede schrijver zijn en dat is enkel weggelegd voor sommigen. Ga maar gewoon iets doen. Werk is werk, dat hoef je niet leuk te vinden.

Maar hoe ik ook had geprobeerd, alles leek te protesteren op het moment dat ik deed wat er van me verwacht werd. Was het niet mijn brein dat niet wilde meewerken, was het wel mijn lichaam. Maar op de meeste momenten was het mijn hart die het hardste door de megafoon schreeuwde: "STOP HIERMEE! DIT IS NIET JOUW PAD!". Het enige vervelende was dat zowel mijn brein, als mijn lichaam, als mijn hart er dan nooit bij vertelde wat dan wél mijn pad was. Dus begon ik dingen op te zoeken als: 'hoe vind je je pad', 'hoe ga je geld verdienen met dat wat je leuk vindt', 'welke baan past bij mij'. 

Spiritualiteit

Zo kwam ik op de weg van spiritualiteit. De wijsheden die werden gedeeld en de boeken die hierover waren geschreven trokken mij aan. Voor het eerst in lange tijd voelde ik me begrepen. Zo kwam het dat ik spirituele zelfhulpboeken verslond, in de avond uren kon scrollen door Instagram opzoek naar wijsheden die me zouden helpen en voorbeelden van mensen die zichzelf uit een soortgelijke situatie hadden weten te redden. Tot ik tot het besef kwam dat iedere guru, coach en geleerde die ik waardeerde mensen dezelfde les wilden leren: leer jezelf kennen, leer jezelf liefhebben en zet alles op alles om te komen waar jouw hart je naartoe leidt. 

Leer jezelf kennen, leer jezelf liefhebben en zet alles op alles om te komen waar jouw hart je naartoe leidt.  

 Dus in plaats van nog meer boeken te lezen en trainingen te volgen, besloot ik die les op te volgen. Ik keerde naar binnen: leerde mijn behoeftes en verlangens kennen, leerde wat mijn struikelblokken en obstakels zijn, ik leerde waarom ik desbetreffende struikelblokken en obstakels op mijn pad moet tegenkomen en hoe hiermee om te gaan, ik leerde waar mijn persoonlijke kracht ligt en hoe deze te gebruiken. Ik leerde mezelf kennen. Van binnen naar buiten, van boven naar beneden, op de kop, verticaal, horizontaal en al mijn geuren en kleuren. En vanaf dat moment begon de wereld om mij heen te veranderen. Ik ervoer steeds vaker een soort flow; dingen leken natuurlijk te gaan. Met me mee te werken in plaats van tegen te werken. Dingen waar ik van droomde manifesteerde zichzelf in mijn dagelijkse leven en het leek wel alsof de zin "wat een toeval!" op repeat stond. 

Volgens het boekje werkt niet

Nu klinkt het misschien alsof mijn leven van de ene op de andere dag veranderde van de hel op aarde naar een vredes vallei met eenhoorns, regenbogen en cupcakes. Dat was niet zo. Ik viel om de haverklap nog steeds op mijn neus over zo'n vervelend struikelblok en soms leek er geen einde te komen aan het beklimmen van een obstakel die op mijn pad lag, maar nu wist ik dat als ik zou opstaan en door zou klimmen ik weer een stap dichter in de buurt zou zijn van mijn droom. Mijn droom, niet de droom van een ander. Er is dus geen stappenplan wat voor iedereen werkt er is geen methode die voor iedereen effectief is. Een coach of guru die jou niet kent kan jou geen magische oplossing geven. Behalve de oplossing: leer je eigen pad kennen en bewandel het, tot je komt bij het gene waar jij zo naar verlangt (en zo veel meer!). 

Om tot dit besef te komen heb ik vele paden bewandeld, van vele paden afgedonderd en mijn neus/hoofd/hart/ziel flink en vaak bezeert. Ik wil je uitnodigen om datgene wat jij ziet als"falen" meer te gaan omarmen. Hoe erg is het nou eigenlijk echt dat het niet in een keer lukt? Michael Jordan zei ooit: "Ik heb meer dan 9.000 schoten gemist in mijn carrière. Ik heb bijna 300 wedstrijden verloren. 26 keer kreeg ik het vertrouwen om het winnende schot te nemen en miste ik. Ik heb keer op keer gefaald in mijn leven. En dát is waarom ik succes heb." Neem het aan van hij die ooit uit zijn basketbalteam op school is gezet omdat hij niet goed genoeg zou zijn en nu een van de meest succesvolste basketballers aller tijden is.

Laat je niet vertellen dat je iets niet kan. Vertel jezelf waarom jij dat juist wel kan!